دلم خوش است به این اشک گاه گاه خودم

به من تو راه نشان دادی و نفهمیدم

فقط دویدم و رفتم به کوره راه خودم

چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا

چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم

شعر در ادامه مطلب...

آقا بیا که بی تو پریشان شدن بس است

از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شادی پذیر نیست

یوسف! ظهور کن که پریشان شدن بس است

... در ادامه مطلب

نفس بده که نفس پای این علم بزنم
نفس بده که فقط از حسین دم بزنم

سرم فدای قدمهات آرزو دارم
که سرنوشت خودم را بخون رقم بزنم

سرم هوای تو دارد دلم هوای ضریح
چه می شود که سری گوشه ی حرم بزنم

کنار سینه زنان چه می شود ارباب
میان صحن و سرایت شبی قدم بزنم

هزار حاجتم اما رسیده ام امشب
که چشم بر قدم صاحب علم بزنم

نفس بده که زشب تا غروب تاسوعا
میان نوحه کنانت دوباره دم بزنم

حسن لطفی

تا کرب و بلا هست ، زمین را عشق است

آه دل همواره غمین را عشق است

هر چند که هیچ است همه ارزش ما

مجنون حسینیم ، همین را عشق است

 آســمان   دل  غــربتکده ام  بــارانی   اســت

ابـریم  دیـده ی  ماتم  زده ام  بــارانی   است

مثـل  پروانـه  پـرم  دربه در  سـوختن  ا سـت

گریه ی  شمع  همه  زیر  سر  سوختن است

این چه داغیست  که جان هـ مه  را  سوزانده

در  دل  قــــبر  دل   فاطــــمه  را   ســـوزانده

حســـن از هـــیبت  نامش جملی  را انداخت

باورم نیـــست کـه یک ضـربه علی را انداخت

باورم   نیـست  که  خـیبر  شـکن  از  پا  افتاد

حضـرت   واژه ی   برخـواستن   از  پــا  افــتاد

کم  نمکدان  تو  را هر  که نمک خورد شکست

باز  با  زخم  سرت  کعبه  ترک  خورد شکست

صابر خراسانی